Ik kom aan in de luchthaven van Haneda, na een vlucht van 13 uren vanuit Frankfurt. Hoewel ik de vrijheid had niemand naast me te hebben in het vliegtuig, kan ik geen oog dichtdoen. Na een vorige nacht van 2 uren slapen, overtref ik mezelf in lang wakker blijven. Dit kan te wijten zijn aan de veelvuldige koppen warme en koude thee die de lieve hostessen me aanbieden met een schattig Starwars schortje op een schattig Starwars vliegtuig en verwelkoming door R2D2 himself. Ik bedenk spontaan dat onze Kuifje vliegtuig van Brussels Airlines in het niets verdwijnt in vergelijking met dit en Japanners meestal gewoonweg toegewijd zijn. Daar hou ik van. Het avondeten en ontbijt is telkens ook duidelijk met geplastificeerde foto's geïllustreerd, een document dat je onmiddellijk moet teruggeven nadat je gekozen hebt. Eigenlijk kom je hier zelden voor verrassingen te staan. Ook de customs verlopen vlot en mijn trouwe Japanse bronskleurige valies, die 15 jaar geleden hypermodern en stevig was, blijkt nu toch niet meer mee met de mode van de varianten van de talrijke Rimowa modellen in wit of zwart die tevens heel snel op de band rollen. Voor de valiezen de band raken, staat een meisje van de luchthaven alle bagages eigenhandig op te vangen, zodat ze niet al te veel door elkaar geschud raken. De andere hostessen van ANA spreken spontaan mensen aan om vlucht-en bus uren door te geven. 48u wakker zorgt er toch voor dat ik zelf minder vlot dan gewoonlijk mijn weg naar het hotel vindt. Ik blijk zelf de bewuste bus gemist te hebben en op een volgende is het 3 uren wachten. Ik kies dan maar voor de Yurikamome lijn, of de monorail die de luchthaven van Haneda verbindt met Odaiba het "schiereiland" of artificieel strand van Tokyo Odaiba, waar mijn poepchique hotel ligt. Ik ben hier namelijk op uitnodiging van JETRO, Japanese External Trade Organization. Zij willen de export van Japan stimuleren en hebben heel wat contacten gelegd met bedrijven die mogelijks leuke nieuwe producten voor Kaori in petto hebben. Vanaf morgen gaat het drukke schema van start. Vandaag nog even uitblazen. Om de jetlag snel te verslaan, besluit ik alvast richting Ginza te treinen en daar te genieten van de autoloze zaterdag. Oh ja, De Combini moet ik ook nog even binnen voor mijn standaard lunch: dat was steeds een Onigiri of rijstdriehoekje met Mentaiko of pikante visseneitjes en een met tonijn en mayonnaise. Ik heb geluk, in deze combini zijn ze nog niet uitverkocht. Ik hou het shoppen toch zeker 2 uren vol, maar na 3 department stores heb ik het eigenlijk al gehad. Voor de tweede keer die dag trein ik opnieuw met de monorail naar mijn strand. Na een avondeten in een Chinees restaurant, want Chinees eten in Japan is van het beste wat er is, dan eindelijk welverdiende nachtrust.