De wekker gaat vandaag veel te vroeg. Toch ben ik dankbaar voor de 12 uren onafgebroken slaap. Dat heb ik in een lange tijd niet meer meegemaakt. Tokyo zit toch merkelijk voller met obese mensen dan jaren geleden. Ook aan het ontbijt valt het me enorm op dat het aantal obese mensen toch echt toeneemt. Hoewel ik enkele jaren in Japan gewoond heb en daartussen ook talloze keren teruggekeerd ben, vind ik het toch telkens weer verrassend hoe Japan geëvolueerd is en bovendien hoe anders de evolutie hier plaats vindt. Als je bijvoorbeeld het vliegtuig neemt naar een nationale bestemming, is het mogelijk om de bagage zelf in te checken. Er is geen personeel genoeg om dit te doen, dus hebben ze daar een machine voor. Er staan ook robots om de weg te wijzen naar moeilijk te vinden gates. Er zijn slippers om door de security check te gaan zodat je kousen niet vuil worden en ijsjesautomaten. Anderzijds krijg je dan voor de selfcheckin op 3 verschillende momenten een ander belangrijk papiertje dat niemand checkt, maar je zeker niet mag weggooien. Ook papieren boarding passes moeten zeker bijgehouden worden omwille van administratieve redenen achteraf. (zo heb ik nu net 15 minuten aan de lijn gehangen met mijn hotel van gisteren om te vragen of ze de vuilbakken willen checken om mijn papieren boardingpass te zoeken. En het is zowiezo al heel moeilijk om hier af te wijken van de planning. Zo denk ik eraan dat ik deze morgen ook mijn bagage ter bewaring voor overmorgen aan de verkeerde plaats had afgegeven. Die mensen hebben 10 minuten hun papieren nagelezen en andere mensen met andere papierten gezocht, niets gevonden en uiteindelijk dan toch maar iets gedaan, want ze willen me wel helpen, maar het was zo niet voorzien. Uiteindelijk is de verantwoordelijke van de organisatie dan gekomen om te zeggen, kom maar mee Annabelle en zet dat maar beneden bij de rest. Hup weg. Dan heb je nog reputatie en macht van overheidsorganisaties, die altijd het laatste woord hebben, maar goed.)

Wij blijken met 5 personen geselecteerd om naar Tottori te gaan. Een Chinese uit China, een Chinese uit Parijs, een Japanner uit Thailand, een Mexicaan uit Mexico en ik. Het is trouwens heel verwarrend om te switchen tussen de verschillende talen Japans, Chinees en Frans, zo sprak ik de Indiër in de Combini de hele tijd in het Frans aan en zeg dan tegen de Chinese uit Parijs in het Japans "allez waarom verstaat die mij nu niet".

De vlucht verloopt heel turbulent, maar daar merk ik gelukkig weinig van, want het overgrote deel daarvan lig ik te slapen. Die turbulentie ligt waarschijnlijk aan het kleine vliegtuig en het lage BMI van de Japanners die naar deze plattelandsprefectuur Tottori gaan. Ik leerde onlangs dat grote, zware vliegtuigen minder turbulentie meemaken. Niemand van de Japanners die ons vergezelt, blijkt al naar Tottori geweest te zijn... Het ziet er inderdaad een afgelegen streek uit met vele kleine ook verlaten veldjes van waarschijnlijk sojabonen, rijst en thee, want deze streek is gekend voor sojasaus, sake en thee. Ik ga 's avonds mee eten in een lokale izakaya waar ik toch ook eventjes moet slikken, letterlijk en figuurlijk. De vier buitenlanders (een persoon komt niet mee) worden vergezeld door een 15tal Japanners. Ik zit naast een wonderlijke vrouw uit Hiroshima. Ze heeft aan de universiteit Singaporeaans (of hoe zeg je dat eigenlijk?) gestudeerd en heeft een diploma als wijnsommelier van WSET en op zak en is Sake Samurai. Ze is directrice van JETRO in Hiroshima, vooral omdat ze in een regio met goeie sake wilde wonen. Ze vertelt me dat de regionale specialiteit naast sake, thee en sojaus Nodoguro is. Een heel dure en speciale vis met een zwarte keel, vandaar de naam (Nodo = keel, kuro = zwart). Deze vis is erg zeldzaam, je vindt hem bijna uitsluitend in de Japanse zee aan de straat van Tsushima en leeft op 200-300m diepte. Het is dus moeilijk om deze te vangen. Omdat het ook erg vette vis is, is hij heel geliefd. Omdat het gesprek ineens evolueert naar gek voedsel, ik had namelijk gedroogde vissenhuid met gember en haaienkraakbeen met gepekelde pruimen geproefd, vertelt de Mexicaan dat Escamoles of Miereneitjes een heuse delicatesse zijn in Mexico. Ze doen dat blijkbaar op advocado. Verder herinneren ze er ons nog eens aan dat we morgen zeker geen "Natto" of gefermenteerde bonen en Yoghurt mogen eten, omdat we dinsdag naar een sakebrouwerij gaan. Zo verspreid je nefaste lucht wat een negatief effect heeft op de fermentatie tijdens het brouwseizoen nu. Dit worden dan twee weken zonder yoghurt voor mij, gezien ik 7 brouwerijen ga bezoeken op deze trip. Dat heb ik er wel voor over.