Mijn laatste bezoek gaat naar Iinuma Honke in het landelijke Chiba. Het is een hele grote brouwerij waar slechts 5 mensen in de productie werken. Het hele productieproces gebeurt volledig machinaal. Het is een grote verandering ten opzichte van de dag voordien waar een manueel proces verkondigd werd als het enige dat tot goed resultaat leidt. Kan een 300 jaar oude brouwerij die data van jaren ver bijhoudt even goeie producten leveren? Ik kan het niet meer beoordelen. De productie is alleszins bedoeld voor een tienvoudig volume van de brouwerijen die ik tot nu toe heb gezien op deze trip. Alles verloopt er heel rustig en vlot, enkele mensen om de machines te controleren, dat is het enige wat we tegenkomen. Ik voel dat ik heel moe ben, te moe om kritische vragen te stellen over het verrassende bezoek aan deze grote rustige plek. Het overkomt me allemaal een beetje. Na een korte tasting word ik naar het chique restaurant gebracht. Het huis van de grote baas van de brouwerij is recentelijk volledig gerestaureerd en omgevormd tot een prachtig Japans restaurant waar je heerlijk, copieus en duur (in verhouding met wat ik hier gewoon ben) kunt lunchen. Ik eet er een uitgebreid assortiment vis, wagyu, tempura, rijst, soep en nog een dessert met sake kasu van blauwe bessen en groene thee. Er komt nog een ouder koppel binnen, ze nemen een alcoholvrij biertje en een thee en nemen de hele tijd foto's van elkaar die ze dan zitten te bewonderen. Ze genieten net als ik van de prachtige Japanse binnentuin. Ik geniet van het platteland en de bamboebossen onderweg naar het station. Het heeft slechts één spoor en één kant om op te stappen. Vermoeid stap ik op de eerste trein die het station binnenkomt in de hoop dat ik zo snel mogelijk bij het groot warenhuis geraak waar ik souvenirs wil kopen. Slechts na 45 minuten besef ik dat ik wel erg lang onderweg ben naar het station van Chiba waar ik moest overstappen. Ik blijk op de verkeerde trein gestapt. Dit stuurt mijn planning in de war, en zo gaan er die dag nog wel enkele obstakels optreden. Uiteindelijk geraak ik verder wel overal waar ik moet zijn. De zonnige 19 graden en de prachtige omgeving van Omotesando en Aoyama brengen een beetje rust. Dankbaar genieten van een prachtig avondzicht op Tokyo wanneer ik samen met Marc, onze exporteur in Japan waar ik de laatste avond mocht verblijven, naar de luchthaven rijd. Bij aankomst blijk ik echter veel te veel bagage bij te hebben. Kuri, de collega van Marc, was nog even een cadeautje komen brengen en helpt me het onmogelijke mogelijk te maken. Truien, boeken, thee, sake en enorm veel cadeautjes over verschillende rugzakken en tassen verdelen. Ik moet ook nog met de bus naar een andere terminal om mijn wifi toestel af te geven. Kuri wil met me meekomen, maar dit vind ik toch te veel van het goede. We nemen afscheid en ik ben nu blij dat ik een uur buffer ingecalculeerd heb, want elke van de drie terminals van de luchthaven van Haneda liggen op 10 minuten van elkaar en ik moet natuurlijk niet naar die ernaast. Ik kom uiteindelijk slechts een half uur voor boarding aan de gate. Ik ben zo moe dat ik in slaap lig voor het vliegtuig opstijgt. Dit blijkt een trend, zo vroegen Marc en zijn echtgenote deze ochtend onder een geweldig ontbijt met fruit en chocoladekoeken of ik de aardbeving van 5.4 die nacht niet gevoeld had. Dat heeft me dan mooi in slaap gewiegd. Tevreden over de voorbije twee weken en dankbaar dat ik straks thuis ben, wil ik iedereen die me gesteund heeft om dit mogelijk te maken nog bedanken.