Na een drukke dag in Nagoya, kan ik even uitblazen en neem ik de trein richting Kanagawa Prefectuur. Ik ga via Shinjuku en neem er de Odakyu lijn waar ik 17 jaar geleden woonde als ik studeerde in Seijo. Het is nog steeds een rustige buurt en meer stations zijn nu in de moderne stijl zoals Seijo destijds al was gebouwd. Moderne grijs bruine Westerse architectuur met hier en daar een twijgje bamboe. Hashiba san de CEO van de brouwerij die ik ga bezoeken vindt het maar niks. Wanneer ik met de taxi aankom in de brouwerij Izumibashi is het lente en 18 graden. Een korte kennismaking met Hashiba san en zijn dochter, en daarna maken we een wandeling door de rijstvelden. Hashiba san is een boer in hart en nieren, hij spreekt en ademt rijst. Hij is heel fier op zijn tractors, plant,- ploeg en oogstmachines, toestelletjes om de data te traceren. Tijdens de tweede oorlog werd het verboden voor sake brouwers om nog rijst te planten, sake brouwers en rijstboeren werden gescheiden. De regering wilde rijstproductie die toen een belasting was onder controle houden. Op dat moment had de familie Hashiba veel van z'n rijstvelden verloren, slechts 0,5 ha. bleef over. De brouwerij Izumibashi bleef verder bestaan, en brouwde met aangekochte rijst. In 1997 wordt deze wetgeving uiteindelijk pas opgeheven en de familie Hashiba, die nooit gestopt was rijst te planten, besloot hun rijstvelden uit te breiden. Ze verbroederden opnieuw met de brouwerij Izumibashi en hebben op vandaag 46 ha. in handen. Samen met de lokale boeren verbouwen ze al deze rijstvelden. Volgens Hashiba san begint goeie sake met goeie rijst en bovenal een goeie bodem. Uiteraard moet ik vragen naar biologische productie, maar de grond is zo vervuild dat hij er nog jaren werk zal aan hebben. Bovendien is er een gemeenschappelijk irrigatiesysteem waardoor het eigenlijk quasi onmogelijk is om het water dat op en af de rijstvelden stroomt constant vervuild is met chemicaliën. Zijn doel is dus zo veel mogelijk landerijen te kopen, zodat hij een eigen irrigatienet kan aanleggen. Deze enorme groei in rijstproductie, voor 80% sake rijst lijdt natuurlijk tot een capaciteitstekort in de sake productie. Ze plannen een nieuwe loods met een tweede rijstpolijstmachine binnen twee jaar en een extra stockage ruimte. De productie blinkt uit in het bewaren van het traditionele productieproces, waar lactobacillen op een natuurlijke wijze worden gecreëerd door de shubo of het mengsel van water rijst en koji met een soort van grote deegrol te behandelen. Alle werknemers bij Izumibashi zijn jong, dus Hashiba san die zelf al 55 is, vindt de fysieke arbeid goed voor hun gezondheid. Zijn gelach werkt aanstekelijk. Hun visie is om enkel pure producten te maken zonder toevoeging van gedestilleerde alcohol, maar alle alcohol uit de rijst te halen, om het rijstoverschot in Japan te verwerken. Enkel Junmai, nu begrijp ik ook waarom. Ook hier ziet de CEO export als de enige oplossing om traditionele ambachten in Japan te behouden. Gedurende deze twee weken heb ik dit verhaal al meerdere malen gehoord, voor de thee, voor lakwerk, sake. Enkel zo kunnen de boeren en ambachtsmannen nog overleven. Na een interessante tasting worden we met een zwarte BMW naar het station van Ebina gebracht. We gaan samen met zijn dochter naar het restaurant van de brouwerij, waar we verschillende internationale specialiteiten gemaakt met lokale sake en gepaird met sake van het huis proeven. Ik val wederom achterover van de kwaliteit van de service van de sake, het eten, het personeel, de thee en Hashiba san zelf. Ze zoeken voor mij in detail uit hoe ik het beste in Tokyo geraak zonder dat ik moet staan en sleuren met mijn 25 kg zware valies en extra zakken vol sake en sojasaus. Hashiba san komt zelfs mee tot aan de gates wat op 15 minuten wandelafstand ligt om mijn valies te dragen zodat ik zeker niet zou moeten sleuren. We hebben uitzonderlijk 15 minuten vertraging en ik ben heel blij als ik om middernacht in een zacht en warm bed lig in hartje Tokyo.