Twee dagen Tottori zijn best vermoeiend. Wat een geweldige opportuniteit wel om een verborgen Japan te ontdekken, weg van onophoudelijke internationale drukte. De eerste dag is een regelrechte overrompeling. Het nationale NHK nieuws en de regionale televisie zijn van de partij om ons te interviewen. De overheid die 5 buitenlanders uitnodigt om locale economie te boosten is groot nieuws. Ik ben opgetogen over de mensen waarmee ik een afspraak heb. In Japan zijn ze enorm voor planning, zoals ik al zei. Ook gearrangeerde huwelijken gebeuren hier nog steeds, maar eigenlijk is dat niet anders als tinder of boer zoekt vrouw. Ook deze gearrangeerde business meetings zijn een gelijkaardig concept. Het eerste koppel dat ik heb uitgekozen uit de lijst zijn theeboeren die gefermenteerde thee ontwikkeld hebben op basis van groene thee met schimmel van wijn of miso of sojasaus. Ze zijn erg begeesterd over hun product en de vrouw is zo vol vuur dat ze haar man constant wil onderbreken en aanvullen om vol passie over hun product te spreken. Met haar curverbak vol thee en theespulletjes om voor mij thee te zetten, herinnert ze me aan mezelf. Zo zien mijn afspraken er eigenlijk ook uit. De tweede jongen werkt in een cooperatieve waar ze al 40 jaar biologisch werken en zelf Japanse zwarte thee maken. Ook hij zet heerlijke thee voor mij. Dit is echt niet evident. In Japan heeft biologische thee de naam van smaakloze thee te zijn. Dat zal de volgende dame bewijzen. Een hoogtechnologisch bedrijf dat hele gekke producten maakt zoals rozemarijngenmaicha, rode bonen thee of moerbeithee en ook een kant en klare mix om matcha pannenkoeken te maken. Allemaal erg leuk, maar ik denk dat dit in België geen hit zal zijn. Ik ben al blij als mensen de verschillende soorten sencha ontdekken. Enkel de Yuzu Sencha zou nog gegeerd kunnen zijn, wat denk jij?

In de namiddag ontmoet ik een heel erg interessant bedrijf uit de naburige prefectuur Shimane, grootste producent van yuzu in Japan. Dit bedrijf kweekt en verhandelt 20 ton yuzu per jaar. Ze werken biologisch en hebben toffe producten, kruiden zoals yuzu kosho, Japanse Togarashi peper met yuzu in verschillende vormen gedroogd of in pasta, allemaal puur en erg smaakvol. Ze hebben ook wasabi poeder, maar ik weet dat dit moeilijk verkoopt. Ik ben in m'n nopjes, want ze exporteren reeds naar Europa, dat spaart me heel wat missionaris werk, wat ik al zo vaak heb moeten doen als ik producten op de markt zet. De twee bedrijven die erna kopen verhandelen biologische sojasaus. In heel Japan zijn slechts 3 bedrijven biologisch gecertificeerd. Heb ik geluk? Ik weet niet. Mijn puf is op en de producten smaken heel heel sterk. Een hard gekookt ei die 6 uren in de gerookte sojasaus gemarineerd werd. Ik vind het moeilijk om nog enthousiast te zijn. Ik ben erg blij dat mijn Chinese collega uit Parijs Xue voorstelt om nog een wandeling te gaan maken naar de ruine van het Japans kasteel uit de 15de eeuw dat achter het hotel ligt. Een collega van Jetro, die ook gidst in zijn vrije tijd begeleid ons vrijwillig. De andere buitenlandse buyers hebben de hele dag sake, shochu en gin gedronken, dus ik kan niet klagen over mijn sojasaus en thee dagje. Ze voelen zich ook nogal dronken en we nemen alle 4 de wandeling dankbaar aan. 's Avonds gaan we lokale visdelicatessen gaan proeven zoals de oogbal van een nodoguchi vis, want niks mag verloren gaan. Ook de lokale sake gaat er nog door, zo ziet een trip met foodies eruit, geen rust. De volgende dag gaan we met onze prive bus naar een theefabriek, dezelfde vrouw als met de matchapannenkoeken mix verwelkomt ons met een schitterende glimlach. Aan de deur doet iedereen zijn schoenen braaf uit en sloefjes aan. Voor elke ruimte zijn andere sloefjes voorzien. Voor we in de fabriek gaan nemen we een luchtdouche. De uitleg van de beide fabrieksbezoeken vind ik eerlijk gezegd nogal verwarrend en ongestructureerd opgebouwd, maar dat kan ook aan de vermoeidheid liggen. Standaard jetlag fenomeen, ik val overal in slaap. Wat me vooral bijblijft is dat er met een matchamolentje dat 8uren of een werkdag draait slechts 300gram matcha wordt geproduceerd. Als ik bedenk hoeveel kilo matcha wij per jaar verkopen, dan besef ik hoeveel werkuren daar in kruipen. De matchapannenkoek vind ik wat droog en te gesuikerd. Zo lief dat de president ons in de regen staat uit te zwaaien als onze bus wegrijdt.

's Middags krijgen we weer een fantastische lunch met krab die de restauranteigenaar zelf met z'n eigen boot gevist heeft 's morgens. Zo'n zachte krab heb ik gewoon nog niet geproefd. De kost is 20 euro voor een menu. We dwalen daarna nog even door het stadje van GeGeGE no Jitaro, een klein mannetje met één oog dat vriendjes is met spoken en zijn vader IS een oog. De hype ontgaat me, maar je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat hier in de Jitaro versie: eetstokjes, sakeflessen, water, koekjes, standbeelden, glasramen, balpennen, sja. Daarna gaan we naar een Sake brouwerij, Chiyomusubi. We maken wederom een erg verwarrende toer in deze brouwerij, die al een 200tal jaar bestaat. Het is een van de enige nog overblijvende brouwerijen in de regio en je ziet deze sake dan ook overal terug: in het hotel, in de luchthaven, in de winkels. Vooral het bezoek aan de koji kamer waar het 34 graden en droog is, vind ik enorm relaxerend. Ik ben de natte voeten en regen waar we de weg hier naar toe moesten wandelen stilaan beu. Na de tasting rijden we nog naar een andere plaats waar we wederom souvenirs kunnen kopen, als je dat nog niet bij Jitaro of de sake brouwerij gedaan zou hebben. Hier verkopen ze vis, vis en nog eens vis. Gedroogde vissen in allerlei vormen, poeder, op stokjes, gerookt, bevroren, levend. Het ruikt er ook echt verkwikkend. Bij het idee dat ik met mijn bagage en tientallen sojasaus samples en thee die ik nu al mee heb en de komende dagen nog zal krijgen, besluit ik wijselijk geen gedroogde octopus voor Joost te kopen of Furikake voor Akira. Ik ben moe en voldaan als ik in mijn bad in het luxueus hotel in Tokyo lig. Morgen meer van dat.