Mr. Sakamoto en zijn echtgenote staan me op te wachten in het station van Kagoshima. Erg vriendelijke en nette mensen die me onmiddellijk trakteren op heerlijke Italiaanse pasta in het station. Het valt me op dat er in het overvolle restaurant niemand wijn drinkt, behalve een hoogbejaarde dame die met haar kinderen uit eten is. Andere mensen drinken het gratis water dat a volonté geschonken wordt uit groene wijnflessen. Mr. Sakamoto stelt voor om mijn loodzware valies te dragen en als ik hem hinkend zie sleuren met dat loodzware ding voel me oprecht schuldig. Hij weigert me ze te laten dragen. Onderweg naar het huis van zijn vrouw vertelt hij over Sakurajima, de grootste vulkaan van de vele vulkanen die Kyushu herbergt. Morgen gaan we de ferry nemen om een mooi zicht te krijgen. Nadat we mijn valies en zijn vrouw aan haar huis hebben afgezet, stoppen we nog even langs de 3 huizen van zijn 3 dochters die allemaal naast elkaar wonen. Ze komen allemaal fantastisch goed overeen, de kracht van de thee? Vooraleer we naar zijn theefabriek gaan, waar hij ook woont tijdens de week, cruisen we met de Lexus GS door zijn 4 theevelden. De theescheutjes zijn nog niet wakker, het is nog steeds te koud. Het is hier 17 graden en zon, maar het voelt hier in de bergen toch een beetje killig. Hij vertelt honderduit over thee, de cultivars en hoe het biologisch te kweken, de meest voorkomende ziektes. Ik maak veel notities, maar veel gaat toch verloren, want er zijn zoveel technische termen dat ik jammergenoeg weinig begrijp. Hij bezit 4 hectare en verwerkt elke dag 30 are of 1500 kg thee per dag. Sakamoto maakt enkel Gyokuro ichi bancha of de eerste thee en niet meer van latere oogsten. Dit wil zeggen dat hij op 2/ 3 weken tijd zijn hele plantage oogst, verwerkt en gekoeld bewaart. Wanneer er een bestelling komt droogt en verpakt hij de thee vacuum om heel het jaar door zo vers mogelijke thee te leveren aan zijn klanten over de hele wereld. Jammergenoeg is de vraag naar hoge kwaliteitsthee in Japan bijna volledig overgenomen door de handige petflesjes met thee in automaten. In Europa en Amerika daarentegen is Japan en zijn hoge kwaliteitsproducten een hype, zo heeft hij bedacht als theeboer rechtstreeks aan het buitenland te verkopen. Op vandaag verkoopt hij aan 80 verschillende landen over de hele wereld. Dit is in Japan als theeboer erg uitzonderlijk, want meestal komt er nog een soort van handelaar tussen die de verwerking van de blaadjes doet en herverpakt. Een nodeloze stap die in stand gehouden wordt door de vakbond om voldoende werkgelegenheid te behouden. Na onze rit door de velden krijg ik een rondleiding in de hypermoderne fabriek die dus slechts 2 weken per jaar operatief is. Sakamoto maakt Gyokuro thee, die 20 dagen voor de oogst geschaduwd wordt en daardoor erg umami smaakt. Van deze Gyokuro wordt ook Gyokuro Poeder, beter gekend als matcha, gemaakt. Gyokuro poeder is beter dan matcha omdat Matcha eigenlijk heel erg weinig gekneed wordt voor het drogen en zo minder umami smaak bevat. Onder de thee en koekjes legt hij uitgebreid uit dat in dit vulkanisch gebied de grond erg mineraalrijk is. Hij legt uit dat mensen en dieren energie halen uit mineralen en mineralen via de grond meegegeven worden in de planten en zo in de thee. Dankzij deze mineralen worden onze cellen sterker en kunnen we beter verteren en slechte invloeden van buitenaf verwerken. Dit is de tweede keer op een maand tijd waarin iemand me vertelt over The Telomere effect, dat je door je manier van dagelijks leven aan te passen, chronische stress doorbreekt en gezonder wordt op celniveau. Thee bevat vele bestanddelen zoals mineralen, theanine, caffeine, chlorophyl die dit relaxerend gezondheidseffect bewerkstelligen. 's Avonds hebben ze hun middelste dochter met haar drie kinderen uitgenodigd voor een gezellig avondmaal. De oudste kleinzoon heet me welkom in het Engels. Het fotoboek van Vlaanderen dat ik meegebracht heb, kent veel Oh's en Ah's. Ze vallen achterover dat er geen bergen zijn bij in België. Ook hier mag ik in hun badwater relaxen alvorens ik ga slapen. De volgende morgen raken we aan de praat over matcha. Sakamoto san die duidelijk een grote geschiedenisfan is, gezien hij talrijke geschiedkundige taferelen schildert en vele verhalen kent, vertelt me over de 15de generatie van familie van Sen no Rikyu, de Godfather van de Japanese theeceremonie zoals we die vandaag kennen. Sen Genshitsu, 15de meester van de Urasenke school, werd als geleerde opgeroepen op Japanse militair te worden. Japan had er tijdens de tweede wereldoorlog voor gekozen om universitairen te recruteren omdat die goed met een vliegtuig zouden kunnen vliegen. De militaire missie van Sen Genshitsu om in een kamikaze vliegtuig de keizer, die hier als God wordt gezien, te dienen, wordt uiteindelijk afgebroken dankzij het einde van de oorlog. Vandaag 15 jaar geleden heeft Sen Genshitsu aan Sakamoto gevraagd om de echte Gyokuro Poeder Matcha te maken voor een theeceremonie ter ere van de slachtoffers van de tweede wereldoorlog in het museum. Dit is de reden waarom Sakamoto san begon met Matcha maken. Een interessant verhaal die ons naar het museum van de Self Defense Forces van Japan op Kagoshima brengt vooraleer we de ferry met het zicht op de vulkaan bezoeken. De foto's van kamikaze piloten die lachend sushi eten of een Japanse pop meenemen alvorens de fatale vlucht doen tranen opwellen. Mijmerend bewonder ik later van op de ferry de rookpluimen uit de Sakurajimavulkaan die zo gevaarlijk is dat er in de omstreken niemand kan wonen. Honderd jaar geleden barstte hij voor het laatst uit en in de omgeving vind je enkel nog as (die nu ook op basketball velden gebruikt word) en taaie dennenbomen. Na een mandarijnramen in het station, vernoemd naar de grootste mandarijn die in de streek te vinden is, nemen we afscheid. Ik bevind me inmiddels op de Shinkansen richting Shiga waar ik Mr. Shimizu, 7de generatie sojasaus producent ga bezoeken.